ယေန႔တုိင္ ေမ့မရသည့္ ကေမၺာဇတစ္ခြင္ စာေပခရီးစဥ္(လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္)

(၁)

၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ဧၿပီလဆန္းေလာက္က လားရႈိးၿမိဳ႕ ၀င္းႏုိင္စာေပမွ(ဦး)ကိုဘုိနီ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ ေရာက္လာသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္သည္ အသက္ ၇၆ ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္သည့္အထိမ္းအမွတ္ေမြး ေန႔အခမ္းအနားအတြက္ မုံရြာ(ကြ်န္ေတာ့္ဇာတိရပ္ေျမ)သို႔ ေရာက္ေနသျဖင့္ ကိုဘိုနီကို မေတြ႔လုိက္ရ ဘဲ လူခ်င္းလြဲသြားခဲ့သည္။ ကိုဘုိနီမွာလည္း သေဘာေကာင္း၍ လူေအးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္အ ေလ်ာက္ လမ္းၾကံဳ၍ ၀င္ႏႈတ္ဆက္သည့္သေဘာမ်ဳိး ေျပာသြားခဲ့သည္။

          အမွန္စင္စစ္ ေနာက္မွသိရသည္မွာ ကိုဘိုနီသည္ ယခုအခါ လားရႈိးၿမိဳ႕နယ္ စာေပႏွင့္စာနယ္ ဇင္းအဖြဲ႔ဥကၠ႒အျဖစ္ ဆရာ၀န္ႀကီးကေမၺာဇေနရာတြင္ ၀င္လုပ္ေနရသျဖင့္ သူ ဥကၠ႒ျဖစ္ေနခုိက္ လား ရႈိးၿမိဳ႕နယ္ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ထုတ္ေ၀ရန္ ရန္ကုန္သို႔ စာမူေတာင္းရင္း ဆင္းလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ က ထုိအေၾကာင္းကို လုံး၀မသိရ။ ေနာက္မွ ထုိအေၾကာင္းကို သိရသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး ကိုဘုိနီထံ စာေရး၍ မဂၢဇင္းထုတ္ရန္ စာမူလာေတာင္းျခင္းျဖစ္ပါက စာကေလးတစ္ေစာင္ေတာ့ ေရး ေပးထားခဲ့ဖို႔ လုိပါသည္။ ထုိသို႔သာ ေရးေပးထားခဲ့ပါက လားရႈိးမဂၢဇင္းအတြက္ ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္ ကြ်န္ေတာ္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးေပးမည့္အေၾကာင္း သူ႔ထံ အျပစ္တင္စာ ေရးလုိက္သည္။

          မ်ားမၾကာမီ ကြ်န္ေတာ့္ထံသို႔ လားရႈိးမဂၢဇင္းေရာက္လာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္မွာ ထုိမဂၢဇင္းကို ၾကည့္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ ၀မ္းနည္းသြားမိသည္။ ကေမၺာဇဆရာႀကီးဦးခင္လႈိင္မွ အစ ကိုဘုိနီအပါအ၀င္ လားရႈိးစာေပသမားမ်ား စုေပါင္းေရးသားထုတ္ေ၀ၾကသည့္မဂၢဇင္းတြင္ လားရိႈး ႏွင့္အရင္းႏွီးဆုံးပုဂၢဳိလ္ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ ယူဆထားသည္ျဖစ္ရာ လားရႈိးမဂၢဇင္းတြင္ ကြ်န္ ေတာ္ေရးသားသည့္ေဆာင္းပါး မပါသည့္အတြက္ "အဂၤါမစုံ"ဟူ၍ပင္ ကြ်န္ေတာ္ ယူဆမိသည္။

          ယခုကဲ့သို႔ ကြ်န္ေတာ္၏ဒုတိယဇာတိၿမိဳ႕ဟူ၍ပင္ ဆုိႏုိင္ေသာ လားရႈိးမွ စာေပအက်ဳိးေတာ္ ေဆာင္ ရန္ႀကီးေအာင္ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ေပါက္ခ်လာၿပီး လားရႈိးစာေပႏွင့္စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႔မွ လားရႈိးမဂၢဇင္းအမွတ္(၂)ထုတ္ေ၀မည္ျဖစ္၍ ေဆာင္းပါးေတာင္းခဲ့သည့္ကုိဘုိနီ႔စာႏွင့္ဆရာႀကီးကေမၺာဇ ခင္လႈိင္၏ကြ်န္ေတာ့္က်န္းမာေရးအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စြာျဖင့္ စာေရးကာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားေရာက္ လာခဲ့ရာ လားရႈိးမဂၢဇင္းအမွတ္(၂)အတြက္ ႀကိဳးစားပမ္းစား အားရပါးရျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးလုိက္ ရပါသည္။

(၂)

          သိႏၷီနဲ႔လားရႈိးက ရြာမုိးအုန္႔ဆင္

          ခါမုိး မဟုတ္မထင္ ရြာမုိးအုန္႔ဆင္…

          ကြ်န္ေတာ္ ၉ ႏွစ္သား ၁၀ ႏွစ္သားအရြယ္ ငယ္စဥ္ကပင္ ေလဘာတီမျမရင္၏အထက္ပါသီ ခ်င္းကေလးကို မၾကာခဏ ေအာ္ဆုိခဲ့ဖူးသည္။  စာသားအဖြဲ႔အႏြဲ႔ေကာင္းသေလာက္ ရွမ္းရုိးရာအုိးစည္ သံေနာက္ခံျဖင့္ သီဆုိတီးမႈတ္ထားေသာ ထုိသီခ်င္းကေလးကို ေအာ္ဟစ္သီဆုိရင္း ကြ်န္ေတာ္သည္ သီေပါ၊ သိႏၷီ၊ လားရႈိးစေသာ ၿမိဳ႕မ်ားကို ျမန္မာျပည္ေျမပုံေပၚတြင္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ရွိမွန္းမသိမီက ပင္ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ ကေမၺာဇဌာေနကို စိတ္ကူးျဖင့္ မွန္း၍ လြမ္းခဲ့မိသည္။ သို႔ေသာ္ ကမၻာႀကီးဟာ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးပါဟူေသာ ဆုိရုိးစကားအရ ယခင္ငယ္စဥ္က ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဌာေနတြင္ ရွိမွန္း မသိရေသး။ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း ကေမၺာဇနယ္ေျမသည္ စာေရးဆရာဟူေသာအရွိန္အ၀ါေၾကာင့္  တစ္ခါတစ္ေခါက္ ေရာက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာ အေထာက္ေတာ္လွ ေအာင္၊ ဆရာဦးေဖခ်စ္(တြင္းသင္းစာဆုိ)ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၃ ေယာက္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနေပးသျဖင့္ ေ၀းေခါင္သီလံသည့္ေက်ာက္မဲေဟာေျပာပြဲမွတစ္ဆင့္ နမၼတူကို ျဖတ္၍ ေဘာ္ တြင္းအထိ သြားေရာက္ေဟာေျပာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ဖူးခ်င္လွေသာ သိႏၷီ လားရႈိးသို႔ မေရာက္ခဲ့ရပဲ ရန္ကုန္မွ စာနယ္ဇင္းတာ၀န္မ်ားေၾကာင့္ လားရႈိး ႏွင့္သိႏၷီကုိ နီးလ်က္ႏွင့္ေ၀းခဲ့ရသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ၁၉၈၀ ျပည့္၀န္းက်င္ျဖစ္သည္။

(၃)

          သို႔ပါေသာ္ျငား လားရႈိးႏွင့္ကြ်န္ေတာ္သည္ ကာလၾကာျမင့္စြာ ေရွာင္တိမ္း၍ မရပါ။ ႏွစ္ရွည္လ မ်ား ေရွာင္ရွား၍မရပါ။ အခ်ိန္အခါႏွင့္ ေခတ္စနစ္၏ေတာင္းဆုိခ်က္အရ ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံလုံး စာ ေပေဟာေျပာပြဲမ်ား အုံးအုံးၾကြက္ၾကြက္ တခဲနက္ က်င္းပလာသည့္ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားတြင္ ဆရာႀကီး ကေမၺာဇခင္လႈိင္၏ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳမႈျဖင့္ လားရႈိးမွစာေပသမားမ်ားသည္ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားကို ႏွစ္စဥ္ရက္ဆက္က်င္းပလာခဲ့ရာမွ ပ႒ာန္းဆက္ မကုန္ေသးေသာ လားရႈိးႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ဆရာစာေပ ေဟာေျပာပြဲကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ျပန္လည္ဆုံစည္းမိၾကသည္။

          ထိုစဥ္က လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္ သတင္းစာတြင္ မၾကာခဏ ေအာင္ျမင္ေဆာင္းပါးမ်ားေရး သားျပဳစုေနေသာ ဆရာႀကီးကေမၺာဇခင္လႈိင္သည္ လားရႈိးၿမိဳ႕နယ္ စာေပလုပ္သားဥကၠ႒အျဖစ္ ရန္ ကုန္မွ စာေရးဆရာမ်ားကို အလွည့္က်ဖိတ္ၾကား၍ ကေမၺာဇတစ္ခြင္တြင္ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားကို ႏွစ္ စဥ္က်င္းပခဲ့ရာမွ လုပ္သားေန႔စဥ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဦးလွၿမိဳင္၏အစီအစဥ္ျဖင့္ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္တြင္ ကြ်န္ ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ေရာက္ဖူးခ်င္လွေသာ "သိႏၷီနဲ႔လားရႈိး"သို႔ ရက္ရက္ထိေရာက္ခဲ့ရပါသည္။

          မေရာက္ခင္က ေရာက္ခ်င္လွ၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ ဆုေတာင္းခဲ့၍လားမသိ၊ လားရႈိးသို႔ ေရာက္မည့္ေရာက္ေတာ့(အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဦးလွၿမိဳင္)ႏွင့္ဆရာႀကီးကေမၺာဇခင္လႈိင္တုိ႔ဖုန္းျဖင့္ ဆက္ သြယ္၍ သြားေရးလာေရး ေလယာဥ္လက္မွတ္ရေရးမ်ားကို စီစဥ္ၾကပါသည္။ ဤတြင္ ဆရာႀကီးကေမၺာ ဇခင္လႈိင္က အမ်ဳိးသမီးစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပါေအာင္ ေခၚခဲ့ေစခ်င္သည္ဟုေမတၱာရပ္ခံသျဖင့္ ထုိ စဥ္က ခ်င္းတြင္းပုံႏွိပ္တုိက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေန႔စဥ္ဆုံေတြ႔ေနၾကေသာတကၠသုိလ္ျမစိမ္းကို ေဆြးေႏြး ေမတၱာရပ္ခံ၍ ေခၚခဲ့ရသည္။ ပို၍အဆင္ေျပသည္မွာ တကၠသိုလ္ျမစိမ္းသည္ ထုိႏွစ္က အမ်ဳိးသားစာ ေပ(၀တၳဳရွည္)ဆုကုိ "ေနာက္တုိး"၀တၳဳျဖင့္ ဆြတ္ခူးရရွိထားသျဖင့္ ပို၍ေက်နပ္စရာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

          သို႔ေသာ္ နတ္ေတာ္လဆန္းတစ္ရက္ေန႔တြင္ ဆုေပးပြဲသို႔ တက္ရန္ ရွိေနခဲ့ရာ လားရႈိးၿမိဳ႕မွစာေပ ေဟာေျပာပြဲမွာလည္း ထုိေန႔တြင္မွ က်င္းပျပဳလုပ္ရန္ စီစဥ္ထားသျဖင့္ လားရႈိးေဟာေျပာပြဲသို႔လုိက္ၾက မည့္ေဟာေျပာပြဲအတြက္ ဆရာသိပၸံမွဴးတင္ႏွင့္ဆရာေဌးေမာင္တုိ႔က တစ္ရက္ေစာ၍ သြားႏွင့္ၾကၿပီး ကြ်န္ေတာ္က တကၠသုိလ္ျမစိမ္းကို တစ္ရက္ေစာင့္၍ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္မွ ေလယာဥ္ျဖင့္ လုိက္ပါသြား ၾကရသည္။

          ပထမေန႔က ေဟာေျပာပြဲ က်င္းပထားသျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္တကၠသုိလ္ျမစိမ္း တုိ႔ ေရာက္သြားေသာအခါ လားရႈိးၿမိဳ႕တြင္ ေဟာေျပာပြဲမျပဳလုပ္ေတာ့ဘဲ ေခတၱခဏအနားယူကာ နမၼ တူသို႔ကားျဖင့္ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကၿပီး နမၼတူမွာပင္ ေဟာၾကေျပာၾကရပါသည္။ ယခင္ ပထမအေခါက္ နမၼတူသို႔ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္တုိ႔ႏွင့္ ေရာက္ခဲ့စဥ္က နမၼတူၿမိဳ႕ထဲသို႔ မေရာက္ခဲ့ရေသာ ကြ်န္ ေတာ္သည္ ယခုတစ္ေခါက္တြင္မွ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ အက်အနေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ (တစ္ခုသိသာရန္မွာ ကြ်န္ ေတာ္တုိ႔ ေျမျပန္႔တြင္ နမၼတူေဘာ္တြင္းဟူ၍ တြဲေခၚေနၾကေသာ္လည္း အမွန္မွာ နမၼတူႏွင့္ေဘာ္တြင္း တုိ႔မွာ တစ္ၿမိဳ႕စီျဖစ္၍ တစ္ၿမိဳ႕ႏွင့္တစ္ၿမိဳ႕မွာ ၇ မုိင္ခန္႔ကြားေ၀းပါသည္။) ထို႔ျပင္ နမၼတူၿမိဳ႕သည္ စက္မႈ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္အျဖစ္ ခန္႔ညားသားနားလွသလုိ ေဘာ္တြင္းၿမိဳ႕မွာလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဤလုိၿမိဳ႕မ်ဳိး တစ္ၿမိဳ႕တည္းသာရွိသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။

          လားရႈိးၿမိဳ႕သို႔ ပထမဆုံးအေခါက္ ေရာက္ခဲ့ရသည့္စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ တစ္သက္တာ ေမ့မရ ႏုိင္စရာခရီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိေရာက္မွ ကြ်န္ေတာ္ သိရသေလာက္ လားရႈိးၿမိဳ႕သည္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္း၏တုိင္းၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္သည့္ျပင္ ဆရာ၀န္ႀကီးကေမၺာဇခင္လႈိင္၏ဆရာ၀န္ႀကီးဟူေသာဂုဏ္ သိကၡာႏွင့္စာေပလုပ္သားဟူေသာဂုဏ္အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္ ေျမာက္ပုိင္းရွမ္းျပည္နယ္မွ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား စု ေပါင္း၍"၀ုိင္းႀကီးခ်ဳပ္စည္"ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေသာ စာေပေဟာေျပာပြဲျဖစ္ရာ လားရႈိးၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္တကြ အထက္ပုိင္းမွ သိႏၷီ၊ ကြတ္ခုိင္၊ မူဆယ္၊ နမ့္ခမ္းစသည့္နယ္စပ္ၿမိဳ႕မ်ားအထိ ရွည္လ်ားေထြျပားလွသည္။ သို႔ျဖစ္၍လည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္သာ သာမန္အရပ္သားအေနျဖင့္ လုံး၀မေရာက္ႏုိင္ေသာ လုံး၀ ေရာက္ခဲလွေသာ ကေမၺာဇတစ္ခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ လွည့္လည္ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္။

(၄)

          ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ နမၼတူေဘာ္တြင္းမွ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီး ေဆးရုံႀကီးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အ တြက္ အထူးစီစဥ္ထားသည့္အခန္းမ်ားထဲတြင္ ညအိပ္၍ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ ဘတ္စ္ ကားႀကီးတစ္စီးျဖင့္ သိႏၷီကြတ္ခုိင္ဘက္သို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဟုိဘတ္စ္ကားႀကီးတြင္ လားရႈိးျပည္ သူ႔ေဆးရုံႀကီးမွ သူနာျပဳမ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ား ကားတစ္စီးလုံး အျပည့္လုိက္ပါလာၾကသည္ျဖစ္ရာ တကယ္ေပ်ာ္စရာ ခရီးထြက္လာၾကသလုိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ယမန္ေန႔က နမၼတူေဘာ္တြင္းသို႔ ဆရာႀကီး ကေမၺာဇ မလုိက္ႏုိင္ေသာ္လည္း ယခုသိႏၷီ ကြတ္ခုိင္ခရီးကိုမူ ဆရာႀကီးကိုယ္တုိင္ လုိက္ပါလာ၍ ဂရုတ စုိက္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။

          မူဆယ္တြင္လည္း ၿမိဳ႕ခံပါတီေကာင္စီလူႀကီးမ်ားကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာေရးဆရာအဖြဲ႔ႏွင့္ ဆရာႀကီးကေမၺာဇခင္လႈိင္၏က်န္းမာေရးအဖြဲ႔အား လုိေလေသးမရွိ ေကြ်းေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾက သည္။ ထုိညက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေဌးေမာင္သည္ စီစဥ္ထားေသာဧည့္ရိပ္သာတြင္ မအိပ္ဘဲ ေရႊလီျမစ္ ကမ္းနဖူးရွိ ဘုိတဲတစ္ခုတြင္ အျခားလားရႈိးစာေပသမားမ်ားႏွင့္အတူ အိပ္ၾကသည္။ ညဘက္တြင္ ျမစ္ ကမ္းနဖူးတြင္ ထုိင္၍ စကားေျပာၾကရင္း ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာ ေရႊလီျမစ္ကို ေဖာင္ျဖင့္ ျဖတ္ ၍ တရုတ္ျပည္ဘက္သို႔ ေခတၱေရာက္ဖူးတယ္ဆုိရေအာင္ အလည္အပတ္သြားဖုိ႔ စီစဥ္ထားၾကသည္။ ယင္းအစီအစဥ္အတုိင္း ဆရာႀကီးကေမၺာဇခင္လႈိင္၏တပည့္ရင္းျဖစ္ေသာ ေမာင္ပင္နီ(ေက်းလက္)၏ ေခါင္းေဆာင္မႈျဖင့္ ေရႊလီျမစ္ကို ျဖတ္၍ တရုတ္ႏုိင္ငံတြင္းသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။

          မူဆယ္ေဟာေျပာပြဲအၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေစ်းေန႔ျဖစ္သျဖင့္ ေစ်းထဲတြင္ တုိလီမုိလီမ်ား ေလွ်ာက္၀ယ္ၿပီး နမ့္ခမ္းသို႔ နံနက္စာ စားၿပီးခ်ိန္တြင္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထုိခရီးစဥ္၏ထူးျခားခ်က္မွာ ျမန္မာရာဇ၀င္တြင္ ထင္ရွားလွသည့္ရွင္မြန္လွ(ေစာမြန္လွ)၏ဆယ္လန္႔ရြာကေလးသို႔ ၀င္ေရာက္ေလ့ လာခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ရွင္မြန္လွ၏ရုပ္ရည္မွာ မည္မွ်ေခ်ာေမာသည္ မေတြ႔မျမင္ဖူး၍ မသိခဲ့ရ ေသာ္လည္း အဆုိပါရြာမွ လုံမပ်ဳိေလးမ်ားမွာ အားလုံးအေခ်ာအလွကေလးေတြ ျဖစ္ေနသည္ကို ကြ်န္ ေတာ္တုိ႔အားလုံး သတိျပဳခဲ့ၾကသည္။

          ထုိေန႔က ေသာင္းက်န္းသူမ်ား လႈပ္ရွားေနသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စာေရးဆရာမ်ား မေရာက္လာ ၾကေတာ့ဟုယူဆကာ နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕တာ၀န္ခံမ်ားက ေဟာေျပာပြဲအစီအစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းထားခဲ့ၾကရာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္သြားၿပီး ညေန ၆ နာရီေလာက္တြင္မွ ကတုိက္ကရုိက္ ဂ်စ္ကားျဖင့္ လွည့္လည္၍ ေဟာေျပာပြဲ က်င္းပမည့္အေၾကာင္း လွည့္လည္ေက်ညာခဲ့ရသည္။ ထုိညက ထုိသို႔ ရုတ္တရက္ ကမန္း ကတန္း စီစဥ္လုိက္ရေသာ္လည္း ေဟာေျပာပြဲမွာ ပရိသတ္အထူးစည္ကားလွပါသည္။ ေဟာေျပာပြဲ တာ၀န္ခံမ်ားကလည္း ပရိသတ္ ဤမွ်မ်ားျပားမည္ မထင္သျဖင့္ လူ ၅၀၀ ခန္႔အတြက္သာ ေနရာထုိင္ ခင္း စီစဥ္ထားခဲ့ရာ ပရိသတ္မွာ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ ၁၅၀၀ ခန္႔ျဖစ္ေနပါသည္။

          နမ့္ခမ္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့သည္မွာ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး သာသနာျပဳဆရာ၀န္ေဒါက္ တာဆီးဂေရ႕စ္တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ေဆးရုံႀကီးပင္ျဖစ္သည္။ ထုိေဆးရုံႀကီးတစ္ခုလုံးမွာ အုတ္မ်ား ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္း မဟုတ္ပဲ ေက်ာက္တုံးမ်ားကို စနစ္တက်စီ၍ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ရာ အံ့ဖြယ္တနန္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

(၅)

          ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ ေစ်းေန႔ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေစ်းထဲသို႔ တေပ်ာ္တပါး ေရာက္သြားၾကၿပီး နံနက္စာကို ေစ်းထဲမွာ ရွမ္းရုိးရာအစားအစာမ်ားျဖင့္ စားေသာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ အခ်ိန္မရသျဖင့္ နံနက္ ၈ နာရီသာသာခန္႔တြင္ ဘတ္စ္ကားႀကီးျဖင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကရာ ဗ်ဴဟာလမ္းအတုိင္း ေတာင္ေပၚမွ ကား ေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္။

          ကြတ္ခုိင္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ အနားယူခ်ိန္မရေတာ့ဘဲ ေဟာေျပာပြဲက်င္းပ ရာခန္းမေဆာင္ႀကီးအတြင္းသို႔ တန္း၀င္ၾကရပါေတာ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကြတ္ခုိင္မွၿမိဳ႕လူ ထုႏွင့္လူငယ္မ်ားမွာ စာေရးဆရာမ်ား ေရာက္လာမည္ဆုိ၍ နံနက္ ၁၀ နာရီခန္႔ကပင္ လည္တဆန္႔ဆန္႔ ျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကရာ ကြ်န္ေတာ္မွာ မ်ားစြာအားနာသြားၾကရပါသည္။

          ကြတ္ခုိင္တြင္ ေဟာေျပာပြဲမစမီ ျပႆနာတစ္ခုကို ေျဖရွင္းခဲ့ရေသးသည္။ အျခားမဟုတ္ပါ။ ကြတ္ခိုင္ၿမိဳ႕ႏွင့္မလွမ္းမကမ္း(၃ မုိင္ခန္႔အကြာ)တြင္ ေလတပ္အုပ္စုတစ္စုရွိရာ ထုိေလတပ္မွ ရဲေဘာ္ မ်ားကလည္း သူတုိ႔စခန္းတြင္ လာေရာက္ေဟာေျပာရန္ ဖိတ္ၾကားကာ အစီအစဥ္ျပဳလုပ္ထားၾကျခင္း ပင္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကလည္း မရ၊ လားရႈိးျပန္ေရာက္လွ်င္ သီေပါသို႔ ေဟာေျပာပြဲဆက္ရဦးမည္ျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္မႏွင့္အလွမ္းကြာလွသည့္ျပည္နယ္တြင္ တုိင္းျပည္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကရ သည့္ရဲေဘာ္မ်ား၏အလုိဆႏၵကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းေပးလုိၾကသျဖင့္ တကၠသုိလ္ျမစိမ္းႏွင့္ေဌးေမာင္တုိ႔ ကြတ္ခုိင္တြင္ ေရွ႕မွ ေဟာေျပာခုိင္းၿပီး သူတုိ႔ေဟာေျပာေနခုိက္ သိပၸံမွဴးတင္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္ က ကြတ္ခုိင္ေလတပ္တပ္စုစခန္းသို႔ ကားတစ္စီးျဖင့္ ဒရၾကမ္းေမာင္းသြားၿပီး အခ်ိန္ရသေလာက္ ဒရ ၾကမ္းေဟာခဲ့ေျပာခဲ့ၾကရပါသည္။

(၆)

          ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ကေမၺာဇတစ္ခြင္ စာေပေဟာေျပာပြဲခရီးစဥ္မွာ ဤမွ်ျဖင့္ မၿပီးဆုံးေသးပါ။ ထုိေန႔ က ကြတ္ခုိင္တြင္ ေဟာေျပာခဲ့ၾကၿပီး ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကရာ သိႏၷီအေရာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္သိပၸံမွဴးတင္တုိ႔ ေနာက္ခ်န္ေနရစ္ခဲ့ရသည္မွာ အသြားတုန္းက စာေပေဟာေျပာပြဲ ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ ထုိစဥ္ က ကြ်န္ေတာ္ မပါသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္၏ေဟာေျပာခ်က္ကုိ သိႏၷီပရိသတ္က ၾကားလုိသျဖင့္ ထုိသို႔ ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤတြင္ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ အေဖာ္ရေစရန္ သိပၸံမွဴးတင္က သူပါ ေနရစ္ခဲ့မည္ဟုဆုိကာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေဟာေျပာခဲ့ၾကရသည္။

          သိႏၷီေဟာေျပာပြဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ မေမ့ႏုိင္သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ခန႔္က လူငယ္ တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ စြဲလမ္းႏွစ္သက္၍ တသသ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ေလဘာတီမျမရင္၏"သိႏၷီနဲ႔လားရႈိးက ရြာမုိးအုံ႔ဆင္ ခါမုိးဟုတ္မထင္"ဟူေသာ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္းကို ကာယကံေျမာက္ သီဆုိေဟာေျပာခဲ့ ျခင္း ျဖစ္သည္။ သိပၸံမွဴးတင္ကလည္း တေယာျပားေလးတစ္လက္ျဖင့္ သူ ငယ္စဥ္က ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ ေသာ သီခ်င္းမ်ားကို အားရပါးရ သီဆုိျပခဲ့ရာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေဟာေျပာပြဲမွာ စည္စည္ကားကား ၿမိဳင္ ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ျဖင့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။

(၇)

          သီေပါေဟာေျပာပြဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၄ ေယာက္စလုံး ေဟာေျပာခဲ့ရာ ၂ နာရီေက်ာ္ ၃ နာရီ နီးပါးမွ် ၾကာသြားခဲ့သည္။ သည္အထဲတြင္ ထုံးစံအတုိင္း ေနာက္ဆုံးပိတ္ အိတ္ႏွင့္လြယ္တတ္ေသာ သိပၸံမွဴးတင္က တစ္နာရီနီးပါးမွ် ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအမ်ားစုျဖစ္ေနေသာ ပရိသတ္အား စာေပ ဗဟုသုတလုိက္စားရန္ႏွင့္ပညာကုိ ငယ္စဥ္ကပင္ ရွာေဖြသင့္ေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မ်ားျဖင့္ ေဟာ ေျပာသြားခဲ့ရာ အားလုံးကပင္ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ခဲ့ၾကသည္။

          ကြ်န္ေတာ့္အဖုိ႔မူ ငယ္စဥ္ကပင္ သီေပါဘုရင္၊ သီေပါေစာ္ဘြားဟူေသာအမည္မ်ားကို ၾကားဖူး နား၀ရွိေနသျဖင့္ သီေပါကို စိတ္၀င္စားခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္မွာ ညဥ့္နက္လွၿပီျဖစ္၍ ၉ နာရီေက်ာ္ မွ ေဟာေျပာပြဲၿပီးဆုံးသြားခဲ့ရာ ၿမိဳ႕တြင္းၿမိဳ႕ျပင္ ေလ့လာရန္ မျပဳလုပ္ႏုိင္ပဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သည္ သီေပါမွ ည ၁၀ နာရီခန္႔မွ ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။

          လားရႈိးၿမိဳ႕ တည္းခိုရာအခန္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ညဥ့္သန္းေခါင္နီးပါး ရွိေနၿပီျဖစ္၍ ကြ်န္ ေတာ္တုိ႔အားလုံးသည္ အ၀တ္အစား အထုပ္အပုိးမ်ားကို ကတုိက္ကရုိက္ သိမ္းဆည္းထုပ္ပိုးၾကရပါ သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ နက္ျဖန္နံနက္ထြက္မည့္ေလယာဥ္ျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔ အၿပီးျပန္ၾကရန္ စီ စဥ္ထားေသာေၾကာင့္တည္း။

(၈)

          ငယ္စဥ္ကပင္ လားရႈိးကို မွန္းဆတမ္းတ၍ ေရာက္ဖူးခ်င္လွေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ "ေရာက္စ ရွိလွ်င္ ေရာက္ခ်င္ခ်င္"ဟူေသာစကားအတုိင္း အဆုိပါခရီးရွည္ စာေပေဟာေျပာပြဲအၿပီး ေနာက္(၇)ခန္႔ အၾကာ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံေရာက္ရွိခဲ့ရျပန္ပါသည္။

          ယခုတစ္ေခါက္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ လားရႈိးေဟာေျပာပြဲသို႔ လုိက္ပါလာၾကသူမ်ားမွာ ကာတြန္း ဆရာေငြၾကည္၊ ကဗ်ာဆရာႀကီးမင္းယုေ၀၊ စာေပေ၀ဖန္ေရးသမားေမာင္စြမ္းရည္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္အပါ အ၀င္ ၄ ေယာက္ပင္ ျဖစ္သည္။

          ကြ်န္ေတာ္သည္ ဒုတိယခရီးသို႔ လုိက္ပါရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း မရွိ။ ယခင္တစ္ေခါက္ ေရာက္ ခဲ့ဖူး၍ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ သြားခဲ့လာခဲ့ဖူးသျဖင့္ လုိက္ဖုိ႔ စိတ္မကူးခဲ့။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္မွ ေဟာေျပာပြဲစီစဥ္ သူ ကုိေသာင္း(ဦးလွၿမိဳင္)ကေရာ လားရႈိးမွဆရာႀကီးကေမၺာဇကပါ လုိက္ျဖစ္ေအာင္ လုိက္ခဲ့ပါ။ အရင္ က ေရာက္ဖူးေပမယ့္ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ေနရာေတြအတြက္ Guide(လမ္းျပ)အျဖစ္နဲ႔ဆက္ဆက္လုိက္ ခဲ့ပါ"ဟု အတန္တန္ တုိက္တြန္းၾကသျဖင့္ ေယာင္ေပေယာင္ေပနဲ႔ ပါသြားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုံးစံအ တုိင္း လားရႈိးသို႔ ေလယာဥ္ျဖင့္ နံနက္ပိုင္းတြင္ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ၾကသည္။ နံနက္စာ စားၿပီးလွ်င္ ၿပီးခ်င္း အခ်ိန္မျဖဳန္းေတာ့ပဲ နမၼတူကို ျဖတ္ရုံသာ ျဖတ္သြားခဲ့ေသာ္လည္း ယခုတစ္ေခါက္တြင္မူ နမၼတူစာေပ လုပ္သားမ်ားက ေဟာေျပာပဲြအတြက္ အခမ္းအနား  စီစဥ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဧည့္ခံျပဳစုရာတြင္ လည္း လုိေလေသးမရွိ ျပဳစုခဲ့ၾကသည္။

          နမၼတူၿမိဳ႕မွာ အျပင္ကၾကည့္လွ်င္ သာမန္မွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ေရာက္မွ ၿမိဳ႕အ ေနအထားႀကီးမားသေလာက္ စက္မႈလုပ္သား အင္အားမ်ားျပားသည့္ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္သည္ကိုေတြ႔ ရသည္။ လားရႈိးႏွင့္ေရစက္မကုန္ေသးေသာကြ်န္ေတာ္သည္ စတုတၳအႀကိမ္ လားရႈိးသို႔ ဆရာႀကီး ကေမၺာဇ၏အစီအစဥ္ျဖင့္ စစ္ေျမျပင္သို႔ စာပန္းခ်ီစာအုပ္မ်ား ပို႔ရန္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မံေရာက္ရွိခဲ့ ရၿပီ။ ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ တရုတ္ျပည္သို႔ ေလ့လာေရးခရီး သြားၾကရာတြင္လည္း ပန္းခ်ီေက်ာ္ ေသာင္း၊ ဘ၀တကၠသုိလ္ကိုေန၀င္းႏွင့္အတူ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရာက္၍ ဆရာႀကီးအိမ္မွာပင္ တည္းခို ခဲ့ၾကသည္။

          နမၼတူမွအျပန္တြင္ အဆင္သင့္ ေစာင့္ႀကိဳေနေသာ လားရႈိးစာေပေဟာေျပာပြဲအၿပီးတြင္ သိႏၷီ ႏွင့္ကြတ္ခုိင္တြင္ သြားေဟာေျပာခဲ့ၾကရသည္။

          ကြတ္ခုိင္ေဟာေျပာပြဲမွာ ညေန ၃ နာရီခန္႔တြင္ စတင္၍ ၆ နာရီခန္႔တြင္ ၿပီးဆုံးသြားခဲ့ရာ တပ္မ ေတာ္ဗ်ဴဟာမွဴး၏အိမ္မွ ဧည့္ခံေသာ ညစာစားပြဲကို တက္ေရာက္ခဲ့ၾကရသည္။

          ထုိေန႔က ညစာစားပြဲတြင္ ဗ်ဴဟာမွဴးက "ဆရာတုိ႔ထဲက မေသာက္တတ္တဲ့လူ ပါသလား"ဟု ေမးခဲ့ရာ ဆရာမင္းယုေ၀၊ ေမာင္စြမ္းရည္ႏွင့္ေငြၾကည္တုိ႔က မေသာက္တတ္ပါ"ဟု ဆုိသျဖင့္ ညစာစား ပြဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ကို အရက္ျဖင့္ ဧည့္ခံ၍ က်န္စာေရးဆရာမ်ားကို ဘီယာျဖင့္ ဧည့္ခဲ့ခဲ့ သည္။ ညစာစားပြဲအၿပီးတြင္ ဗ်ဴဟာမွဴးက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေမာ္ဆုိင္း(တရုတ္)အရက္တစ္ပုလင္း လက္ေဆာင္ေပးလုိက္ေသးသည္။ ေၾကြအုိးကေလးျဖင့္ ထည့္ထားေသာ ေမာ္ဆုိင္းအရက္ကို ရန္ကုန္ ေရာက္မွ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးတြင္ ေသာက္မည္ဟုစိတ္ကူးထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္စြမ္းရည္က "ၿမီး ၾကည့္ခ်င္လုိက္တာ"ဟုဆုိကာ အဖုံးကို ဖြင့္လုိက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္မွာ အေတာ္မေက်မနပ္ျဖစ္သြားခ့ဲ သည္။

          ကြတ္ခုိင္မွ လားရႈိးသို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး မႏၱေလးသို႔ကားျဖင့္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ေက်ာက္မဲတြင္ တစ္ ပြဲေဟာရန္ က်န္ေနေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ခံမ်ားကလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အား ဟုိ တယ္တစ္ခုတြင္ ေနရာခ်ေပးၿပီး လုိေလေသးမရွိ။ ဧည့္ခံၾကပါသည္။ ေက်ာက္မဲတြင္ စာေရးဆရာမ မက်ည္းတန္ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္။

          ေက်ာက္မဲမွ မႏၱေလးသို႔ အျပန္ ဂုတ္ထိပ္တံတားတြင္ ဆရာမင္းယုေ၀က ဂုတ္ထိပ္တံတားေပၚ သို႔ မေရာက္ဖူး၍ ေျခက်င္ဆင္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါေသးသည္။ နယူးေယာက္၊ ဆန္ဖရန္စစၥကုိတံတားႀကီး၊ လန္ဒန္မွ သိမ္းျမစ္တံတားႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖူးပါလ်က္ ဂုတ္ထိပ္တံတားကို မျဖတ္ဖူးေသးေသာ ဆရာမင္းယုေ၀အား ကြ်န္ေတာ္က ေခတ္ေနာက္က်ေနၿပီဟု က်ီစယ္လုိက္သည္။ ပို၍ဆုိးသည္မွာ ထုိ ေန႔ ထုိအခ်ိန္အထိ မင္းယုေ၀သည္ မုံရြာသို႔ တစ္ခါတစ္ေခါက္မွ် မေရာက္ဖူးေသးဟုသိရသျဖင့္ "ဒီလုိ ဆုိ မုံရြာမေရာက္ဖူးေသးရင္ ျမန္မာျပည္ကို မႏွံ႔ေသးဘူးလုိ႔ ဆုိရမွာပဲ"ဟု ေနာက္ေျပာင္လုိက္ရာ ဆရာ မင္းယုေ၀မွာ တဟဲဟဲျဖင့္ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနပါသည္။

          ယခုေသာ္မူ လားရႈိးသို႔ မေရာက္သည္မွာ ၁၀ ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ အတိတ္မွ လားရႈိးစာေပ ေဟာေျပာပြဲမွာ အရိပ္ပမာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။

လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္

မွတ္ခ်က္။       ။၂၀၀၁-ခုႏွစ္ထုတ္ လားရႈိးမဂၢဇင္း၊ စာမ်က္ႏွာ-၅၂ မွ ၅၇ ထိ ပါေသာ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္၍ စာစီရုိက္ထားပါသည္။