စစ္သူႀကီးမဟာဗႏၶဳလ၏ဆရာသမား ဘယ္သူလဲ

မဟာဗႏၶဳလသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ စစ္ေသနဂၤဟဗ်ဴဟာ ကြ်မ္းက်င္ႏုိင္နင္းရသလဲ

မဟာဗႏၶဳလ၏ဆရာသည္ မည္သူျဖစ္ပါသလဲ

အဘယ္ေၾကာင့္ မဟာဗႏၶဳလသည္ ဓႏုျဖဴတုိက္ပြဲ၌ က်ဆုံးခဲ့ရသလဲ…

မဟာဗႏၶဳလသည္ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္တြင္ ျမန္မာ့သမုိင္း၌ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ ျမန္မာ့စစ္ဗုိလ္ ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ဦးပင္တည္း။ တုိက္ရည္ခုိက္ရည္ ရဲစြမ္းသတၱိေျပာင္ေျမာက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ဖက္ရန္သူ မ်ား ေၾကာက္ရြံ႕ရေသာ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ဦးလည္း ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ မာန္မာန လြန္ကဲသြားသည့္အတြက္ ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္တုိ႔ႏွင့္ တုိက္ခုိက္ရေသာ ဓႏုျဖဴတုိက္ပြဲတြင္ အကာအကြယ္ မယူဘဲ ကုိယ္ထင္ျပၿပီး မလုိအပ္ ေသာ ရဲစြမ္းကို ျပမိသည့္အတြက္ အဂၤလိပ္တုိ႔၏ပစ္ခတ္လုိက္ေသာ အေျမႇာက္ဆံ ထိမွန္ၿပီး က်ဆုံးကြယ္လြန္ခဲ့ ရ၏။

အဘယ္ေၾကာင့္ မဟာဗႏၶဳလသည္ ရဲစြမ္းသတၱိႏွင့္တုိက္ရည္ခုိက္ရည္ ထက္ျမက္ထူးခြ်န္ရပါသလဲ။ အေျဖကား- မဟာဗႏၶဳလ၏စစ္ေသနဂၤဟဗ်ဴဟာႏွင့္္အထူးထူးေသာ ပညာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားေပးခဲ့ဆရာသမား၏အစြမ္း ေၾကာင့္ဟု ဆုိရေပခ်ိမ့္မည္။ မဟာဗႏၶဳလ၏ဆရာသမားသည္ကား ရွမ္းလူမ်ဳိးတစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးေတာင္ႀကီး ျဖစ္ေပ ၏။ ဦးေတာင္ႀကီးဟူေသာအမည္သညာသည္ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားမွ မွည့္ေခၚထားသျဖင့္ တြင္လာရသည့္အမည္ေပ။ ရွမ္းဘာသာအနက္အားျဖင့္ ေတာင္ေပၚမွာေနထုိင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ လုံးလြဳိင္လုံ(ေတာင္ေပၚသားႀကီး)ဟု အမည္ရေသာ္လည္း ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားက အနက္အားျဖင့္ ဦးေတာင္ႀကီးဟုေခၚေ၀ၚၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ဦးေတာင္ႀကီး ကို ၁၈၃၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ(၅)ရက္ေန႔တြင္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပုိင္း၊ သီေပါနယ္၊ ျမစ္ငယ္ခရုိင္၊ ပရုံးရြာတြင္ ေမြး ဖြားသန္႔စင္ခဲ့၏။ အာယုသက္တမ္း အလြန္ရွည္သည့္ဦးေတာင္ႀကီးသည္ (၁၂၆)ႏွစ္တုိင္ေအာင္ ေနထုိင္ၿပီး ကြယ္ လြန္သြားကာ က်န္ရစ္ေသာ ရုပ္ကလာပ္ကို ကရင္ျပည္နယ္၊ ဖာပြန္နယ္၊ ကမမြန္းရြာတြင္ မီးသၿဂႋဳဟ္ခဲ့၏။

မဟာဗႏၶဳလ၏စြမ္းရည္ထက္ျမက္သည့္္အေၾကာင္းရင္းမွာ ဦးေတာင္ႀကီးေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဦးေတာင္ႀကီးသည္ မဟာဗႏၶဳလအား ကုိယ္ခံပညာ၊ သုိင္း၊ အခုန္အပ်ံ၊ ကုိယ္ေပ်ာက္၊ အစြမ္းထက္ေဆးမွင္ေၾကာင္ စေသာ အတတ္ ပညာအမ်ဳိးမ်ဳိးကို သင္ၾကားေပးခဲ့၏။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ စစ္သူႀကီးမဟာဗႏၶဳလသည္ ဆရာသမားျဖစ္သူ ဦးေတာင္ႀကီး၏ေက်းဇူးကိုကား မေမ့ခဲ့ေပ။ သို႔အတြက္ စစ္ထြက္တုိက္တုိင္း ဆရာသမားထံမွ အၾကံအဉာဏ္ မ်ားကို ဦးထိပ္ရြက္ပန္ဆင္ၿပီး လုိက္နာခဲ့၏။ သို႔ေသာ္လည္း ဓႏုျဖဴတုိက္ပြဲတြင္ကား ဆရာသမားျဖစ္သူဦးေတာင္ ႀကီးထံမွ "ငါ့ေကာင္ေရ…သူမ်ားရဲ႕စစ္အင္အားကို မသိခင္ ကိုယ့္ရဲ႕အားကို မျပပါနဲ႔" ဆုံးမစကားကို မနာယူ လုိက္မႈေၾကာင့္ မလုိအပ္ပဲ အသက္ဆုံးရႈံးသြားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။

ဆရာသမားျဖစ္သူ ဦးေတာင္ႀကီး၏စြမ္းရည္မ်ား

ဦးေတာင္ႀကီးသည္ကား စကားေျပာဖက္တြင္ ရွမ္းစကား၊ ျမန္မာစကား၊ ကရင္ျဖဴစကား၊ မြန္စကား၊ ေဂၚရခါး စေသာ စကားမ်ားကို ေျပာတတ္၏။ စာေပဖက္တြင္ကား ရွမ္း၊ ျမန္မာ၊ ပါဠိ တတ္ကြ်မ္း၏။ စြမ္းရည္တြင္ကား ေသနတ္ၿပီး၏၊ ဓားၿပီး၏၊ လက္နက္ခြ်န္မ်ဳိးစုံ ၿပီး၏၊ မီး၊ ဆီမန္း၊ ေရမန္း၊ အျခားအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္အခ်ဳပ္အေႏွာင္ျဖည္၊ ကုိယ္ေပ်ာက္ စသည္တုိ႔၌ ကြ်မ္းက်င္ၿပီးစီး၏။ သုိင္းပညာတြင္ တုတ္၊ လက္၊ ေျခ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြ်မ္းက်င္၏။ ဂါထာ ပုိင္းတြင္ ဥဳံကို အမ်ဳိးမ်ဳိးသုံးစြဲႏုိင္စြမ္း၏။

သွ်မ္းရုိးမ(ဘာသာျပန္သူ)

ရွမ္းဘာသာျဖင့္ေရးသားေသာ လြတ္လပ္ေသာရွမ္းျပည္သမုိင္းမွ ထုတ္ႏုတ္ခ်က္။

ရာဇ၀င္ထဲက လားရႈိး(ျမ၀င္း)

ရာဇ၀င္ထဲမွာ လားရႈိးဆုိတဲ့နာမည္ကို ရွာရတာအလြန္ခက္ပါတယ္။ သိႏၷီ နဲ႔သီေပါကေတာ့ ရာဇ၀င္ထဲမွာ အေစာႀကီး စာရင္းေပါက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လားရႈိးရဲ႕ေနာက္ခံအေၾကာင္းေတြကို ရွာေဖြရာမွာ လားရႈိးနယ္ တစ္၀ုိက္က သမုိင္း၀င္ေနရာေတြကိုေလ့လာစုစည္းၿပီး လားရႈိးရဲ႕မွတ္တမ္း မတင္ခံရတဲ့ပုံရိပ္ေဟာင္းေတြကို ဆက္စပ္ေဖၚျပႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။

လားရႈိးၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ မုိင္းပုိင္ဆုိတဲ့ရြာကေလးကို ပုဂံေခတ္လယ္ ေအဒီ ၁၁၇၅ မွာ ပုဂံျပည့္ရွင္ နရပတိစည္သူမင္းႀကီးနဲ႔မိဖုရားႀကီးေ၀ဠဳ၀တီတုိ႔က စကားသားနဲ႔ထုလုပ္တဲ့ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူ ေပးပို႔လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့သမုိင္း မွတ္တမ္းေတြ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း၊ လားရႈိးမဂၢဇင္းပထမအုပ္မွာ ေရးသား တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ မုိင္းပိုင္ရြာအျပင္ ေနာက္ထပ္ ဆက္စပ္တင္ျပရမယ့္ေန ရာေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။

လားရႈိးေကာလိပ္ရဲ႕အေနာက္ဖက္မွာ ရန္ေအာင္ျမင္ေရွးေဟာင္းေစတီ ေတာ္ကို ဖူးေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။ ေစတီေတာ္ရဲ႕မူလေရွးေဟာင္းေစတီေတာ္ကို ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္းက ျပန္လည္တူးေဖာ္ေတြ႔ရွိခဲ့တာျဖစ္ၿပီး မူလ ေရွးေဟာင္းေစတီေတာ္ကို ငုံ၍ လက္ရွိေစတီေတာ္ႀကီးကို ျပန္လည္တည္ ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မူလေရွးေဟာင္းေစတီေတာ္ကုိ ျပန္လည္ တူးေဖာ္စဥ္က ထုိကာလမွာ တာ၀န္ယူထားတဲ့ေဂါပကအဖြဲ႔က သမုိင္း ပညာရွင္ဆရာႀကီးဦးေမာင္ေမာင္တင္(မဟာ၀ိဇၨာ)နဲ႔အဖြဲ႔ရဲ႕အကူအညီေတြ နဲ႔ ေတြ႔ရွိခ်က္အားလုံးကို စနစ္တက် ေလ့လာမွတ္တမ္းတင္ခဲ့တာမုိ႔ အဲဒီ မွတ္တမ္းမ်ားဟာ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ အေထာက္အထားမ်ားအျဖစ္ေတြ႔ ရွိရပါတယ္။ (ျပဳျပင္ၿပီး ရန္ေအာင္ျမင္ဘုရား ေရွ႕ျမင္ပုံ-ပုံ ၁)

ဆရာႀကီးဦးေမာင္ေမာင္တင္(မဟာ၀ိဇၨာ)ရဲ႕ရန္ေအာင္ျမင္ေရွးေဟာင္းေစ တီေတာ္ေလ့လာခ်က္မွတ္တမ္း(၁၂-၉-၁၉၈၂)အရ ေစတီေတာ္ရဲ႕သက္ တမ္းကုိ ခန္႔မွန္းဖုိ႔အတြက္ အလြန္အေရးပါတဲ့အဓိကအခ်က္ကေတာ့ ေစ တီေတာ္ရဲ႕ပန္းတင္ခုံပႏၷက္ေတာ္သည္ ေတာင္ေျမာက္မ်ဥ္းတည့္တည့္ မဟုတ္ဘဲ အေနာက္ဘက္သို႔ ၂၂ ေစာင္းေနတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ပါပဲ။(ေစ တီေတာ္၏ပႏၷက္ပုံၾကမ္း-ပုံ-၂)

ေရွးေဟာင္းဘုရားမ်ားနဲ႔ပုဂံေခတ္ဂူဘုရားအားလုံး၊ ေစတီဘုရားအားလုံး၏ ပန္းတင္ခုံ ပႏၷက္ေတာ္သည္ ေတာင္ေျမာက္မ်ဥ္းတည့္တည့္ မဟုတ္ဘဲ အ ေရွ႕(သို႔မဟုတ္)အေနာက္ဖက္သို႔ ေစာင္းၿပီး တည္ထားၾကပါတယ္။ (Inventory of Ancient Monument in Bangan-Department of Archaeology 1998)

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေစတီေတာ္ေဟာင္းရဲ႕ပစၥယာသုံးဆင့္မွာ "ခုိနန္း ခ်ဳိး"ေတြပါရိွေနတာေတြ႔ရၿပီး ေထာင့္ေလးေထာင့္ ေအာက္ေျခမွာလည္း ပုဂံေရႊစည္းခုံမွာကဲ့သို႔ ကိုယ္ႏွစ္ခြရွိေသာ ျခေသၤ့ရုပ္မ်ားရွိတယ္လုိ႔ ပုဂံေရႊ စည္းခုံဘုရားဗိသုကာပုံစံနဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ (ပုဂံေရႊစည္းခုံ ဘုရားပႏၷက္ေတာ္ပုံ(၃)ႏွင့္ျခေသ့ၤရုပ္ပုံမ်ား-ပုံ-၄)

တူးေဖာ္ရရွိတဲ့ေရွးေဟာင္းရုပ္ပြားေတာ္မ်ားစာရင္းကို ေလ့လာတဲ့အခါ-

(၁)၁၆ ရာစုလက္ရာ ပထမအင္း၀ေခတ္ပဥၥေလာဟာဆင္းတုေတာ္ပုံ (ပုံ ၅) - ၁ ဆူ၊

(၂)၁၇-ရာစုလက္ရာ ေညာင္းရမ္းေခတ္၊ ေခါင္းပြဆင္းတုေတာ္(ပုံ) - ၁ ဆူ၊

(၃)၁၇-ရာစုလက္ရာ၊ ေညာင္ရမ္းေခတ္၊ ေမာက္မယ္ေက်ာက္ျဖင့္ ထုလုပ္ ထားေသာ ဇမၸတိဆင္းတုေတာ္ တင္ပ်ဥ္ေခြ၊ မကုိဋ္ေဆာင္းဆင္းတုေတာ္ မ်ား (ပုံ-၇) - ၈၀ ဆူ၊

(၄)၁၇-ရာစုလက္ရာ၊ ေညာင္ရမ္းေခတ္၊ ေရႊခ်အုတ္ခြက္ဆင္းတုေတာ္ (ပုံ- ၈) ၆၅ ဆူ၊

(၅)၁၈-ရာစုလက္ရာ၊ အမရပူရေခတ္ စက်င္ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္(ပုံ-၉) - ၂ ဆူ၊

စသည္ျဖင့္ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ ေရွးေဟာင္းလက္ရာစစ္ ဆင္းတုေတာ္ ေပါင္း ၁၅၀ ခန္႔ရွိၿပီး ေတြ႔ရွိရတဲ့ေနရာမ်ားဟာ ေစတီေတာ္ရဲ႕ေဖာင္းရစ္ေန ရာမွာတစ္ခ်ဳိ႕၊ သပိတ္ေမွာက္ေနရာမွာတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ေခါင္းေလာင္းနားေနရာမွာ တစ္ခ်ဳိ႕ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာဘုရင္မ်ားက ေခတ္ အဆက္ဆက္ ဆင္းတုေတာ္လက္ရာမ်ဳိးစုံကို ထပ္မံျပဳျပင္ကုသုိလ္ျပဳခဲ့ တယ္လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိ႔ရသြားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးဦးေမာင္ေမာင္တင္(မဟာ၀ိဇၨာ)က ဘုရားတည္တဲ့ ေခတ္ကို (ေအဒီ-၁၅၀၀)ထက္ ေစာတယ္ဆုိတဲ့အတြက္ ပုဂံေခတ္လယ္ ပုဂံေခတ္ေႏွာင္းအထိ ခန္႔မွန္းႏုိင္ၿပီးေတာ့ ဘုရားကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ ကုသုိလ္ျပဳခဲ့တဲ့ျမန္မာဘုရင္မ်ားကေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္ကို ကုိယ္တုိင္စစ္ ေၾကာင္းခ်ီတက္ခဲ့ဖူးေသာ ဘုရားမ်ားျဖစ္တဲ့ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီး (အင္း၀ေခတ္)(ေအဒီ ၁၅၅၁-၁၅၈၂)နဲ႔ေညာင္ရမ္းမင္းတရားႀကီး(ေညာင္ ရမ္းေခတ္)(ေအဒီ ၁၆၀၀-၁၆၀၆)တုိ႔ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ယူဆပါတယ္။ ဒီလုိ ယူဆတဲ့အတြက္ ထုိစဥ္က ရွိၿပီးျဖစ္ေနမယ့္လားရႈိးရြာကေလးဟာ ဘယ္ ေလာက္ ေရွးက်သလဲဆုိတာ မွန္းႏုိင္ပါတယ္။

ဘုရားတည္တဲ့ကာလကို ပုဂံေခတ္လုိ႔ မွန္းတာအေၾကာင္းရွိပါတယ္။ သီ ေပါက ေဘာ္ႀကိဳမုေ႒ာေစတီကို ေအဒီ ၁၁၇၄ မွာ ပုဂံျပည့္ရွင္ နရပတိစည္ သူမင္းႀကီးက စကားသားနဲ႔ထုလုပ္ထားတဲ့ဗုဒၶရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ ၄ ဆူ ေပးပို႔လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့အတြက္ ေဘာ္ႀကိဳမုေ႒ာေစတီသည္ ပုဂံေခတ္ကတည္း က ေရွးဘုရားျဖစ္ေနပါၿပီ။(ေဘာ္ႀကိဳမုေ႒ာေစတီသမုိင္း-စာ-၁၇)

မုိးမိတ္က ေရႊဇာလီဘုရားမွာေတာ့ အေနာ္ရထာမင္းရဲ႕အုတ္ခြက္ဘုရား တစ္ခ်ပ္ကို ေတြ႔ရတယ္။ အုတ္ခြက္ရဲ႕မ်က္ႏွာဖက္မွာ ေဂါတမျမတ္စြာဘု ရားနဲ႔ပြင့္ခဲ့ၿပီးေသာ ဘုရား(၉)ဆူ ျခံရံထားပါတယ္။ ေက်ာဖက္မွာ မြန္ဘာ သာနဲ႔-

". . . ဤဘဂ၀ါျမတ္စြာဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို သီရိအႏုရုဒၶေဒ၀ဘြဲ႔အမည္ ရွိေသာ မင္းႀကီးသည္ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ပါရျခင္းအက်ဳိးငွါ မိမိလက္ေတာ္ျဖင့္ သြန္းလုပ္ေတာ္မူပါသည္. . ."လုိ႔ေရးထားပါသည္။ (ေဒါက္တာႏုိင္ပန္းလွ၏သုေတသနစာတမ္းမ်ား စာ ၃၀၀)ဒါေၾကာင့္ မုိး မိတ္ေရႊဇာလီဘုရားသည္လည္း ပုဂံေခတ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။

လားရႈိး၊ သီေပါ၊ မုိးမိတ္ဆုိတာ ေျမပုံထဲမွာတုိင္းၾကည့္ရင္ မုိင္(၅၀)ပတ္ လည္မွာ သုံးပြင့္ဆုိင္ ရွိေနတာျဖစ္လုိ႔ ရန္ေအာင္ျမင္ဘုရားကိုလည္း မူလ ဗိသုကာပုံစံမ်ားအရ ပုဂံေခတ္လုိ႔ မွန္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါအျပင္ အမရပူရေခတ္၊ စက်င္ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္(၂)ဆူကိုေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္ကို ကိုယ္တုိင္စစ္ေၾကာင္းခ်ီတက္ခဲ့ဖူးျခင္းမရွိေသာ အမရပူရ ၿမိဳ႕တည္ဘုိးေတာ္ဗဒုံမင္းတရား(ေအဒီ ၁၇၈၂-၁၈၁၉)ရဲ႕ေကာင္းမႈျဖစ္ႏုိင္ တယ္လုိ႔ ဆရာႀကီးဦးေမာင္ေမာင္တင္(မဟာ၀ိဇၨာ)က သုံးသပ္ပါတယ္။ ဒီလုိသုံးသပ္တာဟာ တစ္ျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ လားရႈိးရဲ႕ေနာက္ဘုရား တစ္ဆူျဖစ္တဲ့မန္ဆူဘုရားရဲ႕သမုိင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားပါတယ္။

မန္ဆူေစတီေတာ္ကို ေလ့လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘုရားတည္ေက်ာက္စာ၊ ေခါင္းေလာင္း၊ နံရံေဆးေရး၊ ဘာတစ္ခုမွ ရွာမေတြ႔တဲ့အျပင္ ျပန္လည္တူး ေဖၚၿပီးမွ ျပင္ဆင္တာလည္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဘုရားဌာပနာနဲ႔မူလပႏၷက္ ေတာ္အေနအထားမ်ားကိုလည္း မသိႏုိင္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ျမန္မာအမတ္ႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ဘုရား၊ ျမန္မာဘုရား၊ ျမန္မာအမတ္ႀကီးဦး ေပၚဦးရဲ႕ဘုရားဆုိတဲ့သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ၾကား သမုိင္းရွိေနေၾကာင္း တစ္နယ္လုံးမွာရွိတဲ့ေဒသခံမ်ားအားလုံးက ျမန္မာလုိေရာ ရွမ္းလုိေရာ ျမန္ မာအမတ္ႀကီးဦးေပၚဦး တည္တယ္လုိ႔ သမုိင္းစကား အခုိင္အမာရွိေန ေၾကာင္း မန္ဆူေဂါပကအဖြဲ႔က ျပဳစုထားတဲ့မွတ္တမ္းထဲမွာ ေဖၚျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေစာေစာက ရန္ေအာင္ျမင္ေရွးေဟာင္းေစတီေတာ္မွ အမရပူရ ေခတ္ စက်င္ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္(၂)ဆူသည္ အမတ္ႀကီးဦးေပၚဦးရဲ႕ ဘုရင္မင္းျမတ္ျဖစ္ေသာ အမရပူရၿမိဳ႕တည္ ဘုိးေတာ္ဗဒုံမင္းတရားႀကီးရဲ႕ ကုသုိလ္ေတာ္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ေျပာတာပါ။

အမတ္ႀကီးဦးေပၚဦးဟာ အမရပူရၿမိဳ႕နန္းတည္ ဘုိးေတာ္ဗဒုံမင္းတရားႀကီး ရဲ႕ေျမးေတာ္အိမ္ေရွ႕မင္းရဲ႕မိဖုရားဆင္ျဖဴမယ္မွာ သားဦးဖြားျမင္ၿပီး ခုနစ္ ရက္လည္တဲ့ေန႔မွာ မိဖုရားနတ္ရြာစံပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘိုးေတာ္ဘုရား ဟာ ရင္ေတာ္ႏွစ္ ျမစ္ေတာ္ခ်စ္ကို အလြန္သနားၿပီး အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏုိး ေတာ္မူတဲ့အတြက္ ခမည္းေပးရန္ ရတနာမ်ားစီျခယ္ေသာ ျမပုခက္ကို၀ယ္ ဖုိ႔ သႆေမဓေငြေတာ္မွ ရွစ္သိန္းထုတ္ေပးၿပီး အမတ္ႀကီးဦးေပၚဦးကို အ ၀ယ္ေတာ္တာ၀န္နဲ႔ ယုိးဒယား ကို သြားဖုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ပါတယ္။

ဒီလုိ သႆေမဓေငြနဲ႔၀ယ္ဖုိ႔ အမိန္႔ထုတ္တာကုိ အမတ္ႀကီးက"ဒီရွင္ဘုရင္ ရွင္ဘုရင္ပါး မ၀ေသးပါဘူး"လုိ႔ ေ၀ဖန္တာမွာ ဘုရင့္ေရႊနားေတာ္ေပါက္ ၾကားသြားတဲ့အတြက္ သိႏၷီကို နယ္ႏွင္ဒဏ္ခတ္ခံရပါတယ္။ (ကုန္းေဘာင္ ရွာပုံေတာ္-စာ ၁၂၇/၁၄၅)။ ဒါေၾကာင့္ မန္ဆူဘုရားကို အမတ္ႀကီးဦးေပၚ ဦး တည္တာမွန္ခဲ့ရင္ တည္တဲ့ခုႏွစ္သည္ ဆင္ျဖဴမယ္နတ္ရြာစံတဲ့ႏွစ္(သိႏၷီ ကို နယ္ႏွင္ခံရတဲ့ႏွစ္)ေအဒီ-၁၈၁၃ နဲ႔ ၁၈၁၆ ၾကားမွာ ျဖစ္မွာ ေသခ်ာသြား ပါတယ္။

ေဖၚျပခဲ့တဲ့ ဘုရား(၂)ဆူရဲ႕သမုိင္းေၾကာင့္ လားရႈိးလြင္ျပင္ကေလးဟာ အေရးပါေနတာကို သိရေပမယ့္ ရာဇ၀င္ေတြထဲမွာ လားရႈိးဆုိတဲ့နာမည္ မပါေသးပါဘူး။ သိႏၷီနဲ႔သီေပါကေတာ့ ပုဂံေခတ္ကတည္းက ရာဇ၀င္ထဲမွာ စာရင္းေပါက္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ လားရႈိးရြာကေလးဟာ သိႏၷီနယ္ထဲမွာ လား သီေပါနယ္ထဲမွာလား ဆိုတာကို ရွာၾကည့္ဖုိ႔ပါပဲ။

လားရႈိးဆုိတဲ့ရြာကေလးရဲ႕အမည္ကို ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဆင္ျဖဴရွင္မင္း လက္ထက္ တရုတ္-ျမန္မာတတိယစစ္ပြဲ(ေအဒီ-၁၇၆၇)မွာ ျမန္မာတပ္မ်ား က လားရႈိးနဲ႔ကြမ္းလုံကို တက္ၿပီး သိမ္းခဲ့တယ္လုိ႔ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မဟာ ရာဇ၀င္ေတာ္ႀကီးမွာ ပါတဲ့အတြက္ "ရာဇ၀င္ထဲက လားရႈိး"ကို အေစာဆုံး ေတြ႔ရတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔လက္ေအာက္က ရြာကေလးလဲဆုိတာ မေပၚလြင္ေသးပါဘူး။

ေနာက္ပိုင္းမွာ သီေပါမင္းလက္ထက္(ေအဒီ ၁၈၇၉-၁၈၈၀)က မွတ္တမ္း ေတြထဲမွာက်ေတာ့မွ လားရႈိးရြာကေလးရဲ႕နာမည္ကို မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရပါ တယ္။ အဲဒီမွတ္တမ္းမ်ားအနက္ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာနမွ ပုံႏွိပ္တဲ့လႊတ္ ေတာ္မွတ္တမ္း(Records of Hluttaw) ရွမ္းျပည္နယ္မွ အေၾကာင္းမွတ္ တမ္း(Papers relating to the Shan State)အခန္း(၈)မွာ သိႏၷီေစာ္ဘြား နဲ႔သီေပါေစာ္ဘြားတို႔ လားရႈိးရြာကေလးကို နယ္ေျမလုရင္းက ရတနာပုံေရႊ နန္းေတာ္သို႔ အျပန္အလွန္ တုိင္စာေရးၾက လက္ေဆာင္ပို႔ၾကနဲ႔ လုပ္ခဲ့တာ ေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။

လႊတ္ေတာ္မွတ္တမ္းစာ(၁၇၆) ကႏၷီၿမိဳ႕၊ သင္းတပ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနမ်ဳိးမင္းထင္ ရန္ေအာင္က လႊတ္ေတာ္ေလွ်ာက္လႊာတြင္-

       "သံလြင္အေရွ႕ဘက္ သူပုန္တုိ႔အေၾကာင္းအရာ အရပ္ရပ္ေထာက္ လွမ္းခ်က္မ်ားတြင္ ၾကံစည္အေျခမပ်က္၊ လူလက္နက္စုရံုးရွိေၾကာင္း၊ သံ လြင္အေနာက္ဘက္ မုိင္းေနာင္၊ မုိင္းရွဴး၊ မုိင္းစည့္၊ သိႏၷီအလယ္လယ္ၿမိဳ႕ ေက်းရြာမ်ားသည္ ႏွလုံးစိတ္ခ် ပိပိျပားျပား ကိုးကားယုံၾကည္ရသည္ မဟုတ္…"စသည္ျဖင့္ သိႏၷီၿမိဳ႕ကို မယုံရတဲ့စာရင္းထဲမွာ ထည့္ၿပီးေထာက္ လွမ္းေရးအစီရင္ခံစာ ပို႔ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

လႊတ္ေတာ္မွတ္တမ္းစာ(၁၈၃)၊ သီေပါေစာ္ဘြားက လႊတ္ေတာ္ေလွ်ာက္ လႊာမွာ "ဘုရာ့ ကြ်န္ေတာ္ သီေပါေစာ္ဘြား ကေမၺာဇမဟာ၀ံသသီရိသုဓမၼ ရာဇာ ရွိခုိးအစီရင္ေတာ္ခံပါတယ္ဘုရား။ သိႏၷီၿမိဳ႕စစ္ကဲ မင္းလွမင္းထင္ စည္သူ။ ၁၂၄၀ တန္ခူးလဆန္း ၁၅ ရက္ေန႔ သီေပါၿမိဳ႕သို႔ ဆုတ္ခြာဆုိက္ ေရာက္ေမးျမန္းရာ လားရႈိးတြင္ ရပ္ေနသိမ္းပိုက္ရွိေနသည့္အတြင္း သိႏၷီ ေစာ္ဘြားက တရုတ္၊ ကခ်င္၊ ပေလာင္၊ ရွမ္းတုိ႔ကို စုရုံးစည္းၾကပ္ၿပီးလွ်င္ လာေရာက္တုိက္ခုိက္လ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခုခံတုိက္ ခုိက္ရသည့္အမိန္႔ေတာ္ မပါ။ လူ၊ လက္နက္နည္းပါးရွိသည့္ႏွင့္မခံမရပ္ႏုိင္ သီေပါၿမိဳ႕သို႔ ဆုတ္လာရေၾကာင္း ေျပာဆုိရွိသည္ျဖစ္ပါ၍ သိႏၷီၿမိဳ႕အ ေၾကာင္းကို ေထာက္လွမ္းေမးျမန္းရာ သိႏၷီစစ္ကဲ ထြက္ခ်က္ႏွင့္ကြဲျပားမႈ မရွိ၊ ထပ္တူထြက္ဆုိရွိပါေၾကာင္း သိႏၷီၿမိဳ႕မွာ အျခားၿမိဳ႕၊ ေက်းရြာတုိ႔ႏွင့္ မတူ၊ ထၾကြလႈပ္ရွား မႏြံမနာ ရုိင္းပ်သည့္ၿမိဳ႕ေက်းရြာျဖစ္ပါ၍ ႏုိင္တန္ႏုိင္ ေလာက္ ဖိစီးသိမ္းပိုက္ေတာ္မူပါမွ နီးစပ္သည့္ၿမိဳ႕ရြာမ်ားမွ အတည္အတံ့ ျဖစ္၍ အလုိေတာ္ရွိရာ မင္းမႈေတာ္ရပ္ကို ထမ္းရြက္ႏုိင္ရန္ ရွိေၾကာင္း၊ မုိင္း ေရာ္ထမုံက သီေပါၿမိဳ႕သို႔ ေပးပို႔သည့္ေရာက္ရင္းရွမ္းေရးစကၠဴစာကိုလည္း ဆက္သပါေၾကာင္း သိေတာ္မူေအာင္ရွိခုိးအစီရင္ခံပါသည္ဘုရား"လုိ႔ေတြ႔ ရပါသည္။ ဒီေလွ်ာက္လႊာအရ လားရႈိးရြာကို သီေပါေစာ္ဘြားက ပိုင္တယ္၊ လားရႈိးရြာကို သိႏၷီေစာ္ဘြားက လာတုိက္တယ္။ ဒီလုိတုိက္တဲ့အေၾကာင္း ကို မုိင္းေယာ္ထမုံကလည္း သီေပါေစာ္ဘြားထံ စာနဲ႔ေရးတိုင္ပါတယ္။ မုိင္း ေယာ္ထမုံရဲ႕တုိင္စာမူရင္း(ရွမ္းေရးစကၠဴစာ)ကို တပါတည္း ပူးတြဲၿပီး သီေပါ ေစာ္ဘြားက သီေပါဘုရင္မင္းျမတ္ထံ တုိင္ၾကားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လားရႈိးရြာသည္ သီေပါမင္းလက္ထက္မွာ သီေပါေစာ္ဘြားအပုိင္ မုိင္းေယာ္ထမုံ လက္ေအာက္ခံပါျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ မုိင္းေယာ္ရြာသည္ လည္း လားရႈိးထက္ႀကီးၿပီး လားရႈိးထက္ ေရွးက်တယ္။ ေစာတယ္လုိ႔ တြက္ယူႏုိင္ပါတယ္။

သိႏၷီေစာ္ဘြားက လႊတ္ေတာ္ကို ျပန္ရွင္းတဲ့စာ လႊတ္ေတာ္မွတ္တမ္းစာ (၁၈၂)မွာ-

"ဘုရာ့ ကြ်န္ေတာ္ သိႏၷီေစာ္ဘြား သီ၀ိရ႒မဟာ၀ံသေသဌသုဓမၼရာဇာ ရွိခုိး အစီရင္ခံပါသည္ဘုရားလုိ႔ အစခ်ီၿပီး သိႏၷီၿမိဳ႕ေက်းရြာသည္ ဘုရာ့ေရႊဘုန္း ေတာ္ျမတ္ေၾကာင့္ ရာဇ၀တ္ေရး မေပၚမထြက္ ကင္းလြတ္လုံျခံဳ ၿမိဳ႕ေက်း ရြာ သာယာၿငိမ္၀ပ္ ရွိပါေၾကာင္း " ရွင္းလင္းထားတာ ေတြ႔ရၿပီး "အထက္ ဆက္သရန္ ျမင္းႀကိဳးၾကာလက္ေကာင္း-၁၊ ျမင္းရံ-၄ မ်ားကိုလည္း အလ်င္ အျမန္ ေစလႊတ္ဆက္သမည္ျဖစ္ေၾကာင္း"ရွိခုိးအစီရင္ခံစာထားတာ ေတြ႔ရ ပါတယ္။

ဒီလုိအျပန္အလွန္ ေလွ်ာက္လႊာေတြအရ လားရႈိးရြာကေလးဟာ သိႏၷီေစာ္ ဘြားနဲ႔သီေပါေစာ္ဘြား မၾကာမၾကာ အျငင္းပြားတဲ့နယ္ေျမျဖစ္ၿပီး သီေပါ ေစာ္ဘြားအပိုင္ မုိင္းေယာ္ထမုံ လက္ေအာက္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း (၁၈၉၅) ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရ ေတာင္သိႏၷီနယ္အတြင္းျဖစ္လာၿပီး ေတာ့ သိႏၷီေစာ္ဘြားႀကီးလက္ေအာက္မွာ ရွိေနတာကို (Gazetter of Shan State 1900)မွာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ေဖၚျပခဲ့ၿပီးသမွ်ကို ျခံဳၿပီး သုံးသပ္ရင္ လားရႈိးနဲ႔ဘာမွမေ၀းတဲ့မုိင္းပုိင္ရြာက ေလးသည္ (ေအဒီ-၁၁၇၅)ကတည္းက ပုဂံေခတ္နဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ေအာင္ျမင္ေရွးေဟာင္းေစတီေတာ္သည္ (ေအဒီ-၁၅၀၀)ထက္ေစာၿပီး ပုဂံ၊ အင္း၀၊ ေညာင္ရမ္း၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္နဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ျဖစ္တယ္။ မန္ဆူ ေစတီေတာ္သည္ (ေအဒီ-၁၈၁၅)ကုန္းေဘာင္ေခတ္လယ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ လားရႈိးသည္ သိႏၷီနဲ႔သီေပါလုိ ရာဇ၀င္ထဲမွာ အေစာႀကီးစာရင္းေပါက္ ေလာက္ေအာင္ အင္အားမႀကီးေပမယ့္ သူတုိ႔နဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ျဖစ္တယ္လုိ႔ေျပာ လုိ႔ရပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ "ရာဇ၀င္ထဲက လားရႈိး"လုိ႔ေျပာရင္ မမွားပါဘူးခင္ဗ်ာ။

(ဤစာတမ္း ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကူညီေပးေသာ ရန္ေအာင္ျမင္ေစတီ ျပဳျပင္စဥ္က ေဂါပကတာ၀န္ယူခဲ့ေသာ ဆရာဦးျမတ္ထိပ္ႏုိင္အား ေက်းဇူး တင္ရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ပါသည္။)

ျမ၀င္း

မွတ္ခ်က္။  ။၂၀၀၁-ခုႏွစ္ထုတ္ လားရႈိးမဂၢဇင္း၊ စာမ်က္ႏွာ-၃၉ မွ ၄၉ ထိပါ ရွိေသာ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္၍စာစီရုိက္ထားပါသည္။

ꨕူꨳꨓꨤမ္းꨀꨤꨓ္လုꨀ္ꨵꨕိုꨓ္ꨵတꨯး - ထုꨀ္ꨲလြမ္ယုိဝ္းတꨯꨤ ꨓ္ꨮးမူိင္းထꨯး ယြꨓ္ꨵꨓမ္ꨵမုိဝ္းꨕ္ꨮ (ꨁမ္းꨅမ္ꨳ)

vldif;eh yAefvldif;vkduf.vyf.wD;Okwf: e[:ymefumefvkuf.zkdef.? yAefvldif;uof,rK: ckwf:r[,aOwK. bkrf,brfoK; awyAefvgif;tefzl;b[,ulef:vlif qldof:yAefzl; erf:uof,vhmauK.vhmqof;qldof:rD:vgif;xmif,xldrftrf,qSif;vSif:rK:yAefwD;vDOlefq[? 'hm,ekdif;auK; yldof;wK,OSef:pkef;r[, vDpAef:N.wgif:rhmoh.wgef;Ogef yldifyAefvgif; eh.bl,/

uAof,uyf:vldif;eh. yAefvldif;tefqof;Okduf:qmrf,rldif:vh;phmvhmuGK, bgef.erf.rkdof:z[ bgef.z[cK;pSrf? bgef.Oif/ ylef.rK:rldof;e[:NofyD<cIdwf. 1978 qof;Okduf:qmrf, rldif(yK,wD,r[,Okifqkdif;wh: SSPP/SSA)vkuf.wmif:rldif:wh:ygwf:Mif,aO vlif:rK: ygwf:vSef<vdefrldif:xh:? ayK:rK:zSofvSef<vdefrldif:xh:bof.auK; ref:qof;wif: qof;Okduf:ymef:tgif, sv; ckefOkduf:rmof:cAof(auK.wdwf:wmrfrK:qgrf:)Nrf;uefuGK,pK Ol,q[: qof;ckefOK, wD;omef;pdefwSuf,? tefyAefiof;ikef: cgifwyf.Okduf:wh: Nrf;ygif(SUA)/ ohm:eef.auK; cofqof;phmvhmuGK,ySwf; vlnf;trf,N.vgif;wmif: trf,vh;pefwlofvdyf:wif:wlofwhmcofqof;/

ohm:eef. zl;b[,ulef:vlif(SSPP/SSA)qldof:cof;pAwf:umefbl,e[:rldif:xh:auK; auK.ekdif;bof.auK.ekdif; xkuf,bkdof:whm/ e[:eh. rD:qof;Oldofqkdif;(1981)? ohm: eef. rD:qof;OSifpmef? qof;qmrfuK:? qof;ykdef:wh: qldof:eh. xkuf,vgrfbkdof: whme[:uAif:rh,/ qof;qmrf,vAuf:(xkuf,bkdof:wD;cK:pmef aq<oAif:sr;Mif;Ogef)/ rldof;eef. zl;b[,ulef:vlif qldof:yldef;trf,wldof.aOvgwf;uGK,eef. rD:qof;qmif. (bgifNnf;)wif:qof;OSifOkduf: zl;tgefNofuof,sv; zl;erf:e[:uof,( SSPP/SSA)qldof:eh./

tgefeK;eef. rldof;e[:yD< 1976 wmif:qof;Okduf:qmrf,rldif:cof ckdef;bdkwf:trf: emwf;e[:yK,wD,aO zl;b[,ulef:vlifvhmqof; vh;ukdwf:vkdof;umef/ ohm:eef. ulef:vlifuof,e[:iof;ikef:yK,wD,r[,Okifqkdif;wh:qldof:eh. xkuf,vgrfbkdof:whm e[:rldif: xh:/ vgif;eh. z[trf,z[auK;vmwf;oK; yAeferf.rkdof: SUA cgifqkrf:qof; ckefOK,tgefNof/ uAof,uyf:vgif;eh. tgefwmif:qof;ckefOK,vmwf;oK; qof;Okduf: qmrf,rldif:cof rK:tSof,bArf;pof:sw. q[;bl,/ ulnf:uK; z[tgefrK:eh z[trf, xmrfcK;vK, oK;eh(rldof;eef. cK;oK; qof;eK;wD;xh:tgefrK:? c[;qD.seoK;yAef erf.rkdof:xh:)/ ulnf:uK; ohm:rK: qof;ckefOK, vmwf;xSif;oK; uAof,uyf:vgif;ulef: vlifqldof:eh. phmvhmuGK,eh. ref:yAefqldif.pdkofvhmvhm? rldof;q[xkdifwD;bldif:rhmpof:? pof:vh;omef;vh;rldif:ckdef:bof. qif,ugh;ykdwf,vmwf;? qif,ugh;Oyf:vSif:seoK;eh (urf:eh.Orf. c[;ygif,oK; wkdef:yAeferf.rkdof: SUA)/

vgif;qldof:eh. tdifeldofulef:vlifuof, e[: MTA auK.ekdif;(tefbmrf;pmyf,umef e[: MTA)wif:ulef:vlifuof, e[:SSPP/SSA auK.ekdif; rK:Nyf.xlyf:uefaO tkyf,ch;aeuef wD:zguf;ymifukrfwlef;wD:(ymifukrfOmrfaq<rldif: wh:-bmif:vSif- rgef:)tefqwf:ylef.rK: rldof;oef:wD; 21-23-09.2013/

ulef:vlifuof, e[:MTA ch;aeckdef:oK; e[:yD 1995 ohm:aOumef:bgwf;zkdef. ohm, MTA bof. e[:Nofrldif: rD:umefckdef:sr:auK,wif; auKygifumefiof;ikef:yldof; wK,tofvhm:Nrf;Mrf:uefaO tgefNof? qof;uef:qAwf:yAefNofyof;? zl;cof;yK: rD:qof;'K.vifwif: qof;cGmefrldif:qldof:eh./ rldof;eef. MTA yh,omif:cldif;yef qkrf:Okduf:rmef</ rldof;eef. qof;'K.vif(qmif:Ol:cBLdef)tefyAefuSrfqgrfpmef (MTA)ykdwf,zldnfoK; uAof,uyf:vgif;ulef:vlif SSPP/SSA vhmvhmauK. whmuGK, eef. ref:yAeferf.rdkof:cgif SUA aw./ bgef.yldof;oK;rldof;yD< 1969 qof; ckefOK, xkuf,qkrf:Odkuf:rmef<wD.ngyf:? ayK:nK:wD.ngyf:bof.auK; wmif: SUA trf,rD:wD;ykdif;wD;tdif yldof;wK,qkuf:ref;uGK,/

rldof;eef. qof;'K.vif(qmif:cBL:cBLdef)? qof;vSif:qkdef;(vSBif,qkif:bdif:)Ogif auK.eh. ugyf;yAefulef:uof, e[:wyf.Okduf:sc,zlduf,( KMT)aOrK:yAefzl;tof cmof,yefwyf.Okduf: KMTawK,xkdif 1993 tgefwmif:yh,omif:cldif; OgifOmrfyD</ vgif;tefvh;bkdof:whm ulef:vlif SSPP/SSA eef. rldof;eef. ugyf;pof:cK; bl,yK;w[; acK;qD.Oifxh,oef(sc,zlduf,)sv; pof:trf,qmif<pAwf:pkdof? uK;vh; pAwf:qgrf:acK;qD.Oif,oK;eh/

ugyf;Oifvh;bkdof:whmeef. bgef.yldof;oK:wmif:wyf.Okduf:qkdif;wh:(SSA)cof wD. ngyf:vh; Ohmvyf.cgifsc,zlduf,( KMT)yK:wif:zkdefvduf;zkdefvhm: tefwSrf;oh. vduf;sc,wif:OAif;/ zgif:eef. SSPP/SSA Orf.yAeftlnf:vDuef wif: yuy(yK,wD,cgrf,rdof,edwf.rldif:rmef<)aO tofvduf;vhm:wif:rlwf: rgyf;yefwD; yuy? yuyOrf.Okdyf,tofrgyf;yefsc,(sc,vSif)/ ayK:eef. e[:vduf;vhm:eef. eSif;umef_cldof:chm, cgifsc,zlduf, e[:rldif:sc, yAefz[vhmvhm/ rD:wD;v[vhmvhm 'hm, sc,vSifN.uGK,rlwf:/ Ohmvyf.KMTqldof:rD:e[:rldif:sc,auK; nK:wD.ngyf:uGK,vhmauK.? pAwf:P;umefOhmvyf.cgifsc,zlduf, vl.ughuGK,urf:vAof/

ohm:rK: wmif:xh,oef(sc,zlduf,)ckdef:clef.pKildef;iof;ref:aO N.oK;vkuf.wD;SSA rK:? wmif:xh,oef qif,qD.Oif,wD; SUA P;tofvldif;ulef:vlifSSA? zgif: eef. SUA auK; trf,qmif<pAwf:pkdof? uK;vh;pAwf:qgrf:/ rldof;eef. atK:qK, cgifxh,oef Okifoh./ Nrf,irf:yK:e[:rldif:xh:urf;zgif;oK;eh/ uAof,uyf:vgif;eh. wmif: qof;uhm,'K.auK; vmwf;oK; q[;aw./ ref:yAef zgif:pof:cK;wkduf.bkdof:uef wif: qkrf:Okduf:rmef</ ulnf:uK; tefbkdof:uefwif:Okduf:rmef<aO wD.vh;Ohmvyf.sc, zlduf,? Nyf;bkdwf:vh; zkdefvduf;zkdefvhm:sc,zlduf,qldof:eh. trf,q[;wyf.uofcK;? yAefwyf.cgifqof;Oldofekrf, wyf.qkrf:(1)? yAefeldofwmif:uK:vK;OAof; e[:su;umif wmif.bmef: wif:vK;OAof;/ vgif;eh. 'hm,Okduf:wh:y[.bkdof:uK:Okduf:rmef<aO Nyf; bkdwf:vh;? trf,xmif,trf,xldrfaO bkdwf:vh;ulnf:/ N.aOuGK,bkdof:sv;bkdwf:vh; trf,q[;/ ulnf:uK; ref:yAefuK:Okduf:rmef<ehsv; y[.bkdof:ulnf: Orf.yK:rK:Ohm vyf.sc,zlduf,qgrf: oK;eh/

vgif;eh. uK;ylef.rK: rD:ulef:urf;erfxmif,xldrfoK; SUA yAefOhmvyf.rmef<? rmef<qmif;cofpAwf:/ ulnf:uK; ref:trf,q[;? wD;aw.ref: yAefuGmrf:Oif,sc, zlduf,xhoef oK;ehbof./

vkuf.wD;tofrK:-OSefyhm:? Ogh.(1)? rhm(6)? eK;vduf; 10/